عَنْ اَبى عَبْدِاللّهِ علیه السلام قالَ: اَقْرَبُ ما یَکُونُ الْعِبادُ
اِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَاَرْضى ما یَکُونُ عَنْهُمْ، اِذَا
افْتَقَدُوا حُجَّةَ اللّهِ، فَلَمْ یَظْهَرْ لَهُمْ، وَلَمْ یَعْلَمُوا
بِمَکانِهِ، وَهُمْ فى ذلِکَ یَعْلَمُونَ اَنَّهَ لَمْ تَبْطُلْ حُجَّةُ
اللّهِ، فَعِنْدَها فَتَوَقَّعُوا الْفَرَجَ کُلَّ صَباحٍ وَ مَسآءٍ.
امام جعفر صادق علیهالسلام فرمودند: نزدیکترین حالت بندگان به خدا و
خشنودى او از آنها هنگامى است که حجّت خدا در میان آنها نباشد و براى آنها
ظاهر نشود و آنها محـل او را ندانند. ولى در عین حال معتقد باشند که حجّت
خدا هست، و در این زمان شب و روز در انتظار فرج باشند.
«بحارالانوار،جلد52،صفحه 145»
(صندوق پیام سایت مصاف)
