از صندوق پیام سایت مصاف

ایشان یک تنه در مقابل خیل عظیم دشمنان و در حالی که زمین زیر پای او می‌لرزد، با خود زمزمه می‌کند:

اَقسَمتُ باللهِ الاَعَزّ الاَعظَم

وَ بالحُجور صادِقاً وَ زَمزَم

وَ ذی حَطیم ٍ والفِناءِ اَلمحَرم

لَیَخضِبنّ الیَومَ جِسمی بالدّم

اَمام ذی الفَضل وَ ذی المکرّم

ذاکَ حُسینٌ ذوالفَخار الاَقدم

به خداوند عزیزترین و شکوهمندترین سوگند و صادقانه‌ترین سوگند

و به حرم امن خدا و زمزم سوگند.

و به خانهء خدا و ساحت مسجد الحرام سوگند که امروز پیکرم به خون رنگین خواهد شد

پیش پای صاحب فضیلت و کرامت؛

حسین، این افتخار پیشهء پیشگام.

مشک آب اینک در دستهای اوست و او فرات را پشت سر و خیام امام را پیش رو دارد. دشمن از هزار سو به او حمله می‌کند و او همچنانکه به شمشیر، با مرگ بازی می‌کند، فریاد می‌کشد:

لا اَرهَب المَوتَ اَذا المَوتُ رُقی

حَتّی أورای فی المَصالیت اللّقا

نَفسی لِسِبطِ المُصطفَی الطُّهرِ وقا

اِنّی اَنا العَبّاسُ اغدُوا بالسَّقاء

وَ لا اَخافُ الشّرَ یَومَ المُلتَقی

از مرگ نمی‌هراسم، که مرگ نردبان آسمانی من است.

تا در میان شجاعان بخشنده چهره در پوشم.

جان من سپر آن زادهء پاک مصطفی.

هان این منم عباس که به سقایت آمده ام.

و در هنگام مواجهه، از هیچ شرّی بیم ندارم.

دشمن که در کمین سقّای کربلاییان است ازپشت به او یورش برده و دست راستش را از بدن جدا می‌کند.

او شمشیر را به طرفة العینی به دست چپ می‌سپارد و رجز خویش را تغییر می‌دهد که:

وَ اللهِ اِن قَطعتُموا یَمینی

اِنّی اُحامی اَبداً عَن دینی

وَ عَن اِمام ٍ صادقِ الیقین

نَجل النّبی الطّاهرِ الامین

به خدا سوگند که اگر چه دست راستم را بریدند.

پیوسته و هماره  از حمایت دین خویش، دست بر نمی‌دارم.

و از امام صادق برحقّم

که نوادهء پاکزاد پیامبر امین است.

دست چپ او را نیز از بدن قطع می‌کنند و هر یک به شمشیری، نیزه ای و خنجری، چهرهء ماه را زخمی می‌کنند. با وجود رمق از دست رفته اش، همچنان با صلابت فریاد می‌زند:

یا نَفسُ لا تَخشَ مِن الکُفّار

وَ ابشِری برَحمَهِ الجبّار

مَع انّبی السّیَ المُختار

قَد قَطَعوا ببَغیهم یَساری

فَاَصلِهم یا ربّ حَرَّ النّار

ای نفس! نترس از این کفّار

بشارت باد بر تو رحمت خداوند جبار

همراه با پیام آور سید مختار

خدای من! اینان که دست چپم را ستمگرانه بریدند

تو با گرمای آتش دوزخ پاداششان بده.

بعد از آن تنها دو جمله از او شنیده شده است. جمله اول این است:

 اَخی أدرک اَخاکَ

برادرم برادرت را دریاب.

و آنگاه که امام به بالای سر ایشان رسید، این آخرین کلامشان ـ سلام الله علیه ـ بوده است:

یا اَباعَبد الله! عَلیکَ مِنّی السَّلامُ!

سلام من بر تو ای ابا عبدالله!

برگرفته از کتاب مردان و رجزهایشان ، نوشتهء سید مهدی شجاعی